In één streep naar Garda

Met het gezin op vakantie. Altijd weer anders bij ons thuis. Dit jaar schuiven de vakanties weer over elkaar heen met twee weken tegelijk vrij. Als capo di familia regel ik dat de bestemming in het zonnige zuiden, niet ver van de bergen is. Ook regel ik dat ik de spullen in de auto met aanhanger vervoer en de dames een week later invliegen op Bergamo. Dat betekent dat ik een week de tijd heb om aan het Gardameer te verschijnen. . . ik heb dus alle tijd. 
Het plan is om in één streep naar Garda te rijden. Dus de kaarten gepakt en vanaf Duiven naar Garda een streep op de kaart getekend. Langs die streep ga ik op reis.





Geen idee waar ik terecht kom, wie ik ga ontmoeten, waar ik ga eten en drinken of waar ik slaap. In de aanhanger hebben naast tent en kleding ook fiets en motorfiets een plek gekregen. Vooraf weet ik niet of ik onderweg stop om te fietsen of om een dagje te motorrijden. Het verslag van deze rare reis volgt hier onder.

Zaterdag 20 juli. Gisteren de hele dag bezig geweest met het laden van de auto en aanhanger. Het is gelukt. Vanmorgen snel de vergeten zwembroek gepakt, koffie gekregen en gesmeerde broodjes. 

Garda in 1 streep
Gewoon rustig tuffen, beetje muziek, beetje eten van de broodjes. Mooi weer. 



Duiven - Emmerich - Kleve - B9 Krefeld - A57 Köln - A1 Koblenz - A61, bedoeling was afslg 34 maar ivm file:
Altenahr - Kempenich, was gesperrt - Adenau L98 !!! - Mayen via Monreal !!! - Treis-Karden, echter Karden gesperrt
Via Klotten, daar een mantateller - Via Petershausenhof (internet?) naar Kastellaun - B327 via Kanten naar Kirchberg
Gemünden B421 - Merxheim , Meddesheim, Meisenheim - Rockenhausen - Hochspeyer - Lambrecht
Neustadt an der Weinstrasse - Snelweg naar Karlsruhe, rondweg afslag Ettlingen - Door naar Bad Herrenalb, de camping.








Zondag 21 juli.
De Camping was niet bijzonder. De mevrouw was wel aardig maar de meneer had dollartekens in zijn ogen. Uiteindelijk best goed geslapen, m'n tentje kreeg een plekje in de berm. De mugjes gunde ik ook wat en 's morgens bojtijds wakker in een kranig wakker zonnetje. Koffie , douche, alles ingepakt en weer op weg.

Onderschat het Zwarte Woud niet. Een Eldorado voor motorrijders en gedoogzone voor snelheidsmaniakken, tenmiste, buiten de woongebieden. Respect.
Mijn route over de streep voerde dwars over de Bodensee, het meer van Konstanz, dus met de veerboot over. Let wel, ik kom net uit de bergen, ontwijk een file vakantievierders door verkeerd te rijden, sla rechtsaf en kom uit bij de parkeerplaats van de veerboot. Parkeerplaats is leeg. Alleen nog een verkeersregelaar die me doorstuurt naar de oprijplank. Handrem aan en broem, daar gaan we. Met de pont. 



Aan de overkant kan ik de route niet vinden, alle plaatsnamen die ik invoer in tomtom zijn hem onbekend. Tot ik bedenk dat ze in Zwitserland liggen. Ook met Tomtom als trouwe hulp blijft het zoeken. Inmiddels moet ik een plas en wil iets eten. Op het terrasje is het een gezellige boel. Onderling dan, wel te verstaan, want een toerist als ik krijgt een snauw. En geen eten, wie luncht er nou om 13:40?
Een stadje verderop heeft een mini supermarkt in een tankstation. Daar koop ik een klef broodje want de helft van de winkel is afgesloten voor het publiek. En dat ik niet heb getankt zorgt ook daar voor slonzigheid in beleefd gedrag bij het bedienend personeel. Waar komt het idee vandaan dat Zwitsers nette en aardige mensen zijn? Ik besluit om te proberen vandaag door Zwitserland heen te rijden.



Dat lukt. Eerst nog even door Liechtenstein. In de verte hangen interessante wolken. De weg door Liechtenstein had een weg in Zwitserland kunnen zijn, maar dan met een chauvinistisch sausje. Dan toch weer Zwitserland in richting Davos, St Moritz en verder.



Het wordt kouder en donkerder. Het rijden wordt een sleur, grijze luchten, weinig uitzicht. Ik wil naar de warmte, het is per slot van rekening vakantie! En kamperen in de regen was niet mijn plan.

Door verpletterende regenbuien en langs afgebrokkelde wegen beland ik uiteindelijk in Tirano. In een hotel Rotonda met bijzonder aardig personeel en een prima kok.



De gastvrije kok helpt me om de auto en aanhanger achter een hek te parkeren, helpt me aan een bier en daarna aan één van zijn specialiteiten. Groete en vlees en kruiden en kaas.
Maandag meer.

Maandag 22 juli.
Ochtend, 05:45, op het plein begint de vuilnis ophaaldienst met niet gedempte dieselkracht herrie te maken. Ik wakker en kom niet meer in slaap.


Blik uit mijn raam. Blauwe hemel. Hoge bergen. Klokkenspel. 06:30.

Half acht ben ik fris en gepoetst beneden. Als enige. Ontbijt komt pas om 8 uur, maar uit de krochten van de keuken schiet de kok van gisteren me te hulp en maakt een americano klaar. Via de achtedeur kom ik op het terras en begin aan de route van vandaag. Zonder tomtom, want bij de laatste update is die kaart van mijn Tomtom verdwenen.
Een klein halfuur later ben ik gevoed met fruit en ander gezond spul, want door de airco heb ik een loopneus gekregen, daar wil,ik van af. Even tanden poetsen en kamer opruimen, daarna de auto en hanger door het te nauwe poortje wringen en hup, ik ben weg. Richting Edalo. Dat betekent eerst vijf kilometer rechtuit langs een kanaal en dan 150 kilometer bochten, afgewisseld met haarspelden.

Al na drie haarspelden en vijftien bochten zit ik samen met nog tien auto's klem achter drie  vrachtwagens. Met vijftien per uur kruipen we naar boven. Gelukkig is daar hun werk en we kunnen verder. In Edalo gaat het rechtsaf richting Breno, een nieuwe weg met een fiks aantal tunnels. Je mag er zeventig. En er zijn dubbele strepen. En borden die waarschuwen om afstand te houden. Toch zit er tien kilometer lang een Italiaanse fourwheeler achter me te drukken. 's Lands wijs 's lands eer, zullen we maar zeggen. Het is niet slechter, het is niet beter, het is gewoon anders....

Vanaf Breno is het even zoeken naar mijn gele weggetje. Dat later overgaat in wit. En smaller wordt naarmate het steiler gaat en hoger komt. Ook de motortemperatuur loopt op.  Zou daarom deze weg verboden zijn voor caravans? Tien, twintig, veertig kilometer lang stuurmanskunst en anticipatie: achter welke onoverzichtelijke bocht verschijnt een tegenligger of fietser? En waar kwam opeens die dieplader vandaan met dragline?
Bovenop de Croce Domenica, de pas dus, is het helemaal spannend. Daar is de weg nog maar 2,50 m breed, met links of rechts de alpenweide. Mooi, met bloemetjes, maar zonder vangrails of paaltjes.



Nog eens twintig kilometer bochten en ik ben op de Garda-rondweg. 30 graden en iets warmer. En druk met vakantieverkeer en vrachtwagens met spullen voor die toeristen en vrachtwagens met afval van die toeristen. Bij Desenzano links naar Sirmione en dan de camping zoeken. Een euro-Italiaan, zo een die ook een beetje Duits en Nederlands spreekt, spreekt me aan. Het is de Capo van een aantal vrouwelijke Capi. Met kladjes en snippers en de rand van de krant houdt hij bij welke plekken gereserveerd zijn. Wij zijn onbekend. Gelukkig krijg ik een plekje en bij 35 graden haal ik de motor uit de aanhanger, drink kofie bij de buren en regel ik dat ik de auto met aanhanger mag laten staan. Tot vrijdag. Eerst dus drie dagen Tirolertoertje. Dolomieters nog an toe.



's Avonds pak ik nog even de fiets om in Sirmione iets te eten. Voor het oude centrum is het filerijden voor een parkeerplek. Helaas mag ik destad niet in met mijn fiets. Een mislukte agent fluit me terug en roept "exit!". Hallo zeg, onvriendelijke man, ik ben gast, geen misdadiger.
Dus fiets ik terug om mijn geluk in Peschiera te proberen. Helaas is het het gemeentebestuur niet gelukt om het fietspad af te maken en ik heb geen lampjes op de mtb. Dus terug naar de camping en pizza in het restaurant. Niks mis mee en niet duur. De kaarten op tafel bieden me prachtige routes aan. Genoeg voor drie of vier dagen bergpret.  

Teveel zelfs voor dit late tijdstip. Morgen gaan we verder. Met Dollen in de Dolomieten